Als ik huiswaarts rij,
kom ik op de Gitschotellei, ter hoogte van het restaurant ‘Delhi Delicious’,
een nutskast tegen. Tussen haakjes, dit Indiaas restaurant is een van de betere
restaurants uit Antwerpen. Ik kan het dan ook sterk aanbevelen. Maar terug naar
die nutskast. Daarop staat een blauw spook geschilderd. Die spookjes kom je
zowat op het hele grondgebied van Antwerpen tegen. Het is de tag van de
graffiteur Nawas. Die naam heb je zeker al tegen gekomen op de autosnelwegen,
op de achterkant van de informatieborden. Soms exposeert de man onder de naam
MIO graffitiwerken in galerijen. Kwestie om zijn spuitbussen te kunnen betalen
waarmee hij Antwerpen onderspuit.
Maar ik had het dus
over die nutskast. Op de weg terug van mijn uitjes naar de kroegen van
oud-Borgerhout. En net voor ik thuis kom zie ik dan dat blauwe spook. Dan
schiet telkens weer het lied ‘Blauw’ van The Scene door mijn hoofd:
blauw,
blauw, blauw
keer ik terug naar jou…
In het lied staan wat rare vaststellingen.
ik heb
vannacht gedronken en gezien
hoe geen vrouw ooit krijgt wat ze verdient
hoe geen vrouw ooit krijgt wat ze verdient
Of wat verder:
ik heb
vannacht gekeken en beleefd
hoe geen vrouw ooit terugkrijgt wat ze geeft
hoe geen vrouw ooit terugkrijgt wat ze geeft
Spreek voor jezelf,
denk ik dan. Waarschijnlijk had zanger Thé Lau iets goed te maken bij zijn
vrouw. Maar in dat lied zit ook een doordenkertje:
het zien
duurt een seconde, de gedachte blijft voor altijd
Misschien is het
daarom dat dit lied telkens weer in mijn hoofd komt boven drijven. De
gedachte…, immer die zelfde gedachte. Wat een kwelling.
Titel = lied
Geen opmerkingen:
Een reactie posten